W którym wcieleniu byłeś ministrem zdrowia,
bo w kartotekach brak wzmianki

(wikipedia)

"Legionella to rodzaj chorobotwórczych bakterii gram-ujemnych, które obejmują gatunek
L. pneumophila, powodujący legionellozę[3] (wszystkie choroby wywołane przez
Legionellę), w tym chorobę typu zapalenia płuc zwaną chorobą legionistów i łagodną
chorobę grypopodobną zwaną gorączką Pontiac.[3].

Legionella może być wizualizowana za pomocą srebrnej plamy lub hodowana w mediach
zawierających cysteinę, takich jak zbuforowany węgiel drzewny agar z ekstraktem
drożdżowym. Występuje powszechnie w wielu środowiskach, w tym w glebie i systemach
wodnych, przy czym zidentyfikowano co najmniej 50 gatunków i 70 grup serologicznych.
Bakterie te nie są jednak przenoszone z człowieka na człowieka;[4] co więcej,
większość osób narażonych na kontakt z bakteriami nie choruje.[5] Większość ognisk
choroby jest związana ze źle utrzymanymi chłodniami kominowymi.

Łańcuchy boczne ściany komórkowej przenoszą zasady odpowiedzialne za somatyczną
specyficzność antygenową tych organizmów. Skład chemiczny tych łańcuchów bocznych
zarówno w odniesieniu do składników, jak i rozmieszczenia różnych cukrów określa
charakter somatycznych lub O antygenowych determinantów, które są podstawowym
środkiem serologicznej klasyfikacji wielu bakterii gram-ujemnych.

Legionella zyskała swoją nazwę po tym, jak w 1976 r. wybuchła nieznana wówczas
"tajemnicza choroba", na którą zachorowało 221 osób, powodując 34 zgony. Ognisko
zostało po raz pierwszy zauważone wśród uczestników zjazdu Legionu Amerykańskiego -
stowarzyszenia amerykańskich weteranów wojskowych. Zjazd odbył się w Filadelfii
podczas obchodów Dwusetlecia Stanów Zjednoczonych w dniach 21-24 lipca 1976 roku.
Epidemia wśród amerykańskich weteranów wojennych, która wystąpiła w tym samym mieście
i w ciągu kilku dni od 200. rocznicy podpisania Deklaracji Niepodległości, została
szeroko nagłośniona i wywołała duże zaniepokojenie w Stanach Zjednoczonych. 18
stycznia 1977 r. czynnik sprawczy został zidentyfikowany jako nieznana wcześniej
bakteria, którą nazwano Legionella.
Spis treści

1 Wykrycie
2 Patogeneza
2.1 Źródła
2.1.1 Przeniesienie przez powietrze
2.1.2 Narażenie w celach rekreacyjnych
2.1.3 Narażenie związane z katastrofami naturalnymi i zmianami klimatu
2.2 Badania nad szczepionką
3 Biologia molekularna
4 Kontrola legionelli
4.1 Ciepło
4.2 Chlor
4.3 Jonizacja miedziano-srebrna
4.4 Dwutlenek chloru
4.5 Sterylizacja ciepłem wilgotnym
4.6 Ultrafiolet
4.7 Biomonitoring
5 Normy europejskie
6 Uzbrojenie
7 Zobacz także
8 Referencje
9 Linki zewnętrzne

Wykrywanie

Legionella jest tradycyjnie wykrywana poprzez hodowlę na zbuforowanym agarze z węglem
drzewnym i ekstraktem drożdżowym. Do wzrostu bakteria wymaga obecności cysteiny i
żelaza, dlatego nie rośnie na powszechnie stosowanych agarach z krwią, używanych do
laboratoryjnego oznaczania całkowitej liczby żywych bakterii lub na zlewkach na
miejscu. Powszechne procedury laboratoryjne wykrywania Legionelli w wodzie[7]
koncentrują bakterie (przez odwirowanie i/lub filtrację przez filtry 0,2?m) przed
inokulacją na agar z węglem drzewnym zawierający środki selektywne (np. glicynę,
wankomycynę, polimyksynę, cykloheksamid, GVPC) w celu stłumienia innej flory w
próbce. Obróbka cieplna lub kwasowa są również stosowane w celu zmniejszenia
interferencji od innych mikrobów w próbce.

Po inkubacji przez okres do 10 dni, podejrzane kolonie są potwierdzane jako
Legionella, jeśli rosną na zbuforowanym agarze z węglem drzewnym zawierającym
cysteinę, ale nie na agarze bez dodatku cysteiny. Techniki immunologiczne są
następnie powszechnie stosowane w celu określenia gatunku i/lub grup serologicznych
bakterii obecnych w próbce.

Chociaż metoda posiewu na płytkę jest dość specyficzna dla większości gatunków
Legionella, jedno z badań wykazało, że metoda kokultury, która uwzględnia bliski
związek z amebami, może być bardziej czuła, ponieważ może wykryć obecność bakterii
nawet wtedy, gdy są one zamaskowane przez ich obecność wewnątrz ameby.[8] W związku z
tym kliniczne i środowiskowe prewalencje bakterii są prawdopodobnie niedoszacowane z
powodu obecnej metodologii laboratoryjnej.

Wiele szpitali wykorzystuje test na antygen Legionella w moczu do wstępnego
wykrywania przy podejrzeniu legionellowego zapalenia płuc. Niektóre z zalet tego
testu to fakt, że wyniki mogą być uzyskane w ciągu kilku godzin, a nie kilku dni
wymaganych do wykonania posiewu oraz to, że próbka moczu jest zazwyczaj łatwiejsza do
uzyskania niż próbka plwociny. Wadą jest to, że test na antygen w moczu wykrywa tylko
antygen Legionella pneumophila serogrupy 1 (LP1); tylko hodowla może wykryć zakażenie
szczepami innymi niż LP1 lub innymi gatunkami Legionella oraz to, że nie uzyskuje się
izolatów Legionella, co utrudnia badania zdrowia publicznego w zakresie ognisk
choroby.[9]

Opracowano nowe techniki szybkiego wykrywania Legionelli w próbkach wody, w tym
wykorzystanie łańcuchowej reakcji polimerazy i szybkich testów immunologicznych.
Technologie te mogą zazwyczaj zapewnić znacznie szybsze wyniki.

Rządowy nadzór nad zdrowiem publicznym wykazał rosnący odsetek ognisk związanych z
wodą pitną, szczególnie w placówkach służby zdrowia.[10]

Analizy sekwencji genomowych z Legionellales

Przetłumaczono z www.DeepL.com/Translator (wersja darmowa)