Pan Mateusz Viste napisał:

>>> Uważny czytelnik znajdzie dalej link do opisu patentowego z 1936
>>> r., w którym opis zespórki nie pozostawia wątpliwości co do tego,
>>> że to luźny (acz szczelny) element konstrukcyjny, wyposażony w
>>> głowice, sworznie, nakrętki i takie różne - po to właśnie, by nie
>>> rozjebało wszystkiego wskutek działających nań sił.
>>
>> Jeśli bardzo uważny, to zauważy też, że link rzekomo prowadzi do
>> patentu dotyczącego rozpórki.
>
> Wnikliwy czytelnik nie zraża się takimi drobiazgami, tylko śmiało
> weryfikuje materiały źródłowe. Jeśli czytelnik jest do tego uczynny,
> to wprowadza także stosowną poprawkę.

Dalibóg, chciałem zrobić to od razu, lecz telefon wciąż dzwoni i dzwoni.
Ale widzę, że już nie muszę.

>> zespórka znamienna jest tym, że połączenie zapewnia "giętka rurka".
>> Nie ma tam luzu, a szczelność wynika z użycia litego materiału
>> odkształcanego plastycznie.
>
> Rura to jednak nie wszystko.
>
> "niedogodność tę usuwa się przez zaopatrzenie giętkiej rury po obu
> stronach w specjalne głowice"
>
> "w przykładzie wykonania (...) głowice są wśrubowane w ścianę kotła,
> a końce rury są wsunięte w głębokie pierścieniowe rowki głowic"
>
> W moim mniemaniu to dalej zalicza się do konstrukcji luźnych, tj.
> rozbieralnych bez użycia palnika. Czy ma to wszystko jakikolwiek
> związek z wspomnianym wcześniej kotłem na ekogroszek? Nie mam pojęcia.

Według fig. 1 rurę 2 umieszcza się między ścianami 5, 6 kotła
i głowicami 3, 4 rury, poczem uskutecznia sie połączenie przez
rozwalcowanie lub roztłoczenie głowic, jak również przez odwinięcie
zewnętrznego brzegu głowic 3 i 4.

Według mojej wiedzy, tak uskutecznione połączenia nie są rozbieralne.
Nie możemy mieć przecież pewności, że dany parówóz ma zespórki konstrukcji
Juliusa Urbanka i Hanza Heinzla.

Jarek

--
dzięcioł w drzewo, proszę, proszę,
a dziewczynie łzy jak groszek
albo jak te perły, względnie kakao.