W dniu 11.07.14 15:47, Ikselka pisze:

>> To nie była literatura, ale film.
>
> LOL
> http://pl.wikipedia.org/wiki/Znachor_%28powie%C5%9B%
C4%87%29

Znowu ta Wikipedia... Byłoby miło, gdybyś choć raz pokazała, że w domu,
prócz komputera, masz także jakąś półkę z książkami. A wracając do sedna:
przywołana przeze mnie scena tyczyła filmu, jako osobnego dzieła, bez
względu na to, czym inspirował się scenarzysta i "jak to było w powieści"
(o czym jeszcze dalej). Rozmawiamy o scenie z filmu.


>> Poza tym profesor Wilczur miał w swej chacie
>
> No i nie znasz jednak LITERATURY, skoro nie masz pojęcia, w CZYJEJ chacie
> rzecz się cała działa...

Powtarzam, rozmawiamy o scenie z filmu. Na filmie prof. Wilczur tam mieszka,
żyje, więc jest to jego dom, jego chata, bez względu na księgę wieczystą.


>> akurat podłogę z desek. Gdyby miał parkiet, Bożena Dykiel pewnie
>> wzięłaby się ochoczo i za parkiet. Bo taka była. Chętna.
>
> Nie - dlatego, że taki był scenariusz filmu na podstawie LITERATURY
> POWIEŚCIOWEJ i dlatego, że chłopska chata (a nie profesorska, he he) z
> natury rzeczy parkietów mieć nie mogła. W profesorskiej parkiety najpewniej
> były, no ale tam Bożena Dykiel raczej zgrabnie jeździłaby na suknach...

Widzisz, Dołęga Mostowicz, czy Mniszkówna nie są postaciami z mojej bajki
literackiej, aczkolwiek, nie powiem, zdarza mi się czytać i grafomańskie
wypociny, gdy trzeba, choćby ze względów kulturowych, ogólnie rzecz biorąc.
Więc "Znachor" istnieje dla mnie przede wszystkim jako dzieło filmowe,
dzięki plejadzie znakomitych polskich aktorów, a nie jako powieść znanego
przed wojną grafomana. Poza tym nie łapiesz żartobliwego tonu mojej
wypowiedzi, czemu tylko za kanwę posłużyła scena z udziałem Bożeny Dykiel.
Ale roztrząsanie w tym kontekście powieściowych imponderabiliów, dopiero
jest śmieszne. Choć mimowolnie. Cóż, z poczuciem humoru trzeba się urodzić.


--
collie