Pan Tomasz Gorbaczuk napisał:

>> W dążeniu do jak najmniejszej pojemności cieplnej *układu ogrzewania*
>> (nie mylić z pojemnością cieplną budynku!) chodzi nie o to, że stałą
>> moc, równoważącą straty, grzejniki osiągają w kwadrans, a nie w pół
>> dnia. Liczy się możliwość osiągnięcia w krótkim czasie mocy np.
>> dziesięciokrotnie większej i, również w krótkim czasie, wygaszenie
>> jej. Jeśli ktoś tego nie potrzebuje (większość nie potrzebuje), to
>> będzie do upadłego dowodził, że dwie tony wody w rurach są równie
>> dobre jak dziesięć litrów (a nawet lepsze).
>
> Daj przykład domu, mieszkania gdzie ktoś będzie grzał kwadrans a później
> będzie miał potrzebę schłodzenia?

Nie schłodzenia, tylko szybkiego osiągnięcia wymaganej temperatury.
Najrozsądniej to się robi taką "deltą Diraca". Potem moc może spaść.
Ale musi spaść bardzo szybko, bo inaczej, gdy układ grzewczy ma dużą
bezwaładność, zrobi się upał -- i faktycznie trzeba będzie chłodzić.

> Podajesz skrajne potrzeby, które wystąpią u 1 na 10000 użytkowników.

Też jakoś tak to szacuję. Ale "użytkowników" w Polsce mamy ponad 30
milionów, więc potrzeb tych trzech tysięcy nie powinno się lekceważyć.
Im bardziej się bogacimy (jako społewczeństwo), tym bardzie przybywa
osób mających więcej niż jedno lokum. Oni doceniają taki szybki rozruch.

> Mówimy o grubych i "cienkich" rurach do CO. Co to za dom w którym
> w samych rurach są 2 tony wody?

Miałem taki. To znaczy wynajmowałem. Dwa razy w nim przezimowałem
w połowie lat osiemdziesiątych. Nazywaliśmy go "Strasznym Dworem".
Był na to urzędowy przydział siedmiu ton koksu plus tona węgla "na
rozpałkę" -- i tego mało było.

> Zazwyczaj to jest 300-500L vs kilkadziesiąt. Ja 1,5t wody w buforze
> grzeję PC o mocy 14KW jakieś 1,5h. (z 20-25st do 40st). Kocioł o mocy
> 20kW zagrzeje ten zład w niewiele więcej niż godzinę. 300 L zagrzeje
> w 15 min. Można przyjąć bzdurne założenia i do upadłego ich bronić.

Fajnie się takie rzeczy dzisiaj pisze. Ale tam to była "solidna
przedwojenna robota", z rurami gdzie się dało na dwa cale, a nigdy
nie schodzącymi poniżej cala. Żeby to rozbujać, to nie tylko trzeba
było czasu, ale też latania po pokojach i kolejnego odkręcania zaworów.
Bo jak się tak po prostu napaliło, to te najbliższe kaloryfery były
gorące, a dalsze ruszły następnego dnia. Najlepiej było nie wygaszać.

--
Jarek